Dat ik eindelijk Netflix had genomen en toen ook een grotere tv wilde. Onze oude was zo klein dat je dichterbij moest gaan zitten om de stand bij een voetbalwedstrijd te kunnen lezen. Dat we het formaat dat we wilden aanwezen in de BCC en de verkoper toen zei: dit is een slaapkamerformaat. Dat ik het daar niet mee eens was, ik vond het bioscoopformaat. Dat hij toen zei: Hier wen je binnen twee weken aan en dan voelt ie hetzelfde als de oude. Dat we hem toch mee naar huis namen.
Dat ik die week heel blij aan een paar verschillende vrienden vertelde: we hebben een grotere tv! Maar dat ik alleen maar reacties kreeg in de trant van ‘ik vond het juist wel leuk dat jullie zo’n kleine tv hadden’ en ‘zijn jullie dan zo materialistisch?’
Dat ik wel eens bij een discussie aanwezig zou willen zijn tussen de BCC-man en mijn vrienden. De man van de BCC zal hun tv’s dan ‘smartphone-formaat’ noemen of zelfs niet-bestaand (omdat ze geen tv hebben), en zij zullen wat hij verkoopt ‘Het Kwaad’ noemen. Maar mochten ze het eens worden, dan komt daar misschien wel uit dat wij precies goed zitten, want we hebben én de bioscoopbeleving én we zijn niet super-materialistisch.
Dat niemand onze nieuwe tv echt een verbetering vond, behalve wij zelf.